Αλλο να το διαβάζεις, στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, να το ακούς στο ραδιόφωνο, να σου το λένε γνωστοί και άγνωστοι, ακόμα και να το βλέπεις, είδηση ή ντοκιμαντέρ, στην τηλεόραση.

Και άλλο να το βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια: ένα πάπλωμα (κλαρωτό!) να ποτίζεται από την απογευματινή βροχή της Κυριακής μες στο Πεδίον του Αρεως, πίσω από τα κάγκελα επί της λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Ενα Πεδίον Αρεως –το ένα από τα δύο μεγάλα άλση του κέντρου της Αθήνας– που κατάντησε πια (μπορώ να το βεβαιώσω και ως αυτόπτης) συνώνυμο της εγκατάλειψης.

Εγκατάλειψη που ξεκίνησε –καθόλου τυχαία νομίζω– αμέσως με την ολοκλήρωση της μεγαλεπήβολης, δαπανηρότατης ανάπλασης του 2010∙ έτος που, ως γνωστόν, σημάδεψε τη νεότερη ιστορία μας ως απαρχή μιας οικονομικής (πιστεύω και δομικής, άλλο αν κάνουμε πως δεν το βλέπουμε) κρίσης, χωρίς να αναγράφεται στη «συσκευασία» ημερομηνία λήξεως.

Στα στραβά προχωράμε, κάτι που, επίσης, κάνουμε πως δεν βλέπουμε.

Μπορεί η αρμόδια αντιπεριφερειάρχης (το Πεδίον Αρεως είναι αρμοδιότητας της Περιφέρειας Αττικής) Ερμίνα Κυπριανίδου να δήλωσε («Αυγή», 2.4.16.) ότι, τότε, η νέα διοίκηση παρέλαβε «κατάσταση διάλυσης, με έργα ημιτελή, υποστελεχωμένη υπηρεσία…» κ.λπ.

Αλλά το πεταμένο πάπλωμα (προφανώς από κάποιον άστεγο), σε χώρο που αγνοώ πότε ξεχορταριάστηκε τελευταία φορά∙ μέχρι δέντρο τσακισμένο γερμένο πάνω σε άλλο, ζωντανό… είδα (κάπου διάβασα πως έγινε… απόπειρα καθαρισμού την περασμένη άνοιξη), αναδεικνύει και καταδεικνύει κάτι πέρα από επίσημες αρμοδιότητες: γενικευμένη κρίση ευθύνης, σε «ειδικότητες» και «συλλογικότητες», που μας αλέθει σε τεράστια μηχανή του κιμά.

Ευχαρίστως θα μετείχα σε εθελοντική ομάδα καθαρισμού του Πεδίου Αρεως. Από λόγια… χορτ(αρι)άσαμε…